สันติ...สร้างที่คน

สุขสงบอยู่ใจ...

การเดินทางหาความสงบเป็นสิ่งที่ยุ่งยากที่สุดสำหรับชีวิตมนุษย์
เพราะบนโลกใบนี้..จะหาความสงบได้..ใช้อยู่ที่สถานที่...
เพราะหากวันนี้สงบ..วันหน้า..ก็ยากคาดการณ์ได้...
ความสงบอันที่จริงอยู่ใจ..
ใช่อื่นไกล...ฉะนั้นอยู่ที่ไหนหากใจไม่สงบก็ยากแท้...
การนั่งนิ่งๆ อยู่กับความคิด..ดูจิตคิด...ทุกลมหายใจ...
แล้วกำหนดจิตให้นิ่ง....
ทุกอย่างภายนอกไม่ต้องเปลี่ยนแปลง...
เปลี่ยนที่ใจ...สุขสงบได้ทุกที่....
สถานที่เป็นเพียงปัจจัย...ภายนอก...หากใจไม่นิ่ง....
สถานที่เงียบสงบ...อาจร้อนถึงใจได้....
ใจเท่านั้นที่เป็นเหตุของความสงบหรือไม่.....
การสร้างสันติก็เช่นกัน....
หากใจสงบ..สันติ..ก็ไม่ต้องสร้าง...
เพราะไม่มีสันติ...และสันติไม่มี...
เป็นเพียงแค่ความสงบร่มเย็น....
จึงไม่ต้องสร้างสันติ....
เพราะไม่มีอะไรให้สันติ อย่างไร....
สันติ จึงอยู่ไม่ต้องสร้าง...
เพียงแค่ทุกคนสงบอยู่กับตัว...
ทุกอย่างก็เป็นไปเองเท่านั้น....

คลายเครียด..บนวิถีความพอเพียง

สวัสดีครับ พ่อแม่พี่น้องที่รักทุกท่าน..

ครั้งนี้มาคลายเครียดแบบพอเพียงกันสักหน่อย...
ว่ากันว่า..ความเครียดขจัดความหนุ่มสาวของเราให้น้อยลง...
คือแก่เร็วนั่นละครับ..
หุหุ...แต่ผมว่าแก่ก็ดีอีกแบบ...
แต่ต้องแก่แบบแซบๆ หน่อยนะ....
พูดถึงความเครียดกันต่อ..
หลายๆ คนเจอกับความเครียดทุกวัน...
ตั้งแต่เช้ารถติด...พิชิตความเร็วให้ช้าลง...
สายๆ บ่ายๆ เครียดกับงานที่ทำแบบจำเจ..
ตกเย็นเครียร์งานไม่เสร็จ....
กลับบ้านช้า....แม่เอ็ด ศรีภรรยาด่า....ก็ชั่งเฮอะ

ทุกๆ อย่างมีทางแก้...แก้เครียดแบบพอเพียง...
ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่านะ... แต่ต้องลอง...
คุณลองทำตามดูนะครับ เพื่อจะช่วยได้...
ลองซีกยิ้มที่มุมปาก...แล้วเฉียงสัก 45 องศา...
แล้วทำถ้าเหมือนว่าจะดีใจสุดขีด....
จากนั้นหันไปมองกระจก...
แล้วส่งสายตาเป็นประกายให้ตัวเองในกระจก....
แล้วก็คิดในใจ...ว่า ..บ้าไปแล้วเหรอทำตามทำไมวะ....
อาจจะฮาๆ ได้นิดๆ...แค่นี้ก็จิตแจ่มไปหนึ่งวัน...
ลองดูเน้อ

เปิดขวด/เรื่องสั้นวันนี้

เย็นวันที่ 24 ตุลาคม ก็คือ วันที่ผมนั่งๆ นอนๆ อยู่บ้าน..
ในวันหยุดสุดสัปดาห์...
ไม่มีอะไรมากมาย...กับชีวิตในวันนี้..
แค่เปิดขวดน้ำอัดลมจะดื่ม.....แต่เนี่ย...คือจุดเริ่มต้นของปัญหาอันใหญ่หลวงของผม..

เรื่องมันมีอยู่ว่า...
น้ำอัดลมผมอยู่ในตู้เย็น..พอดีมันเย็นมากไปหน่อย....
ก๊าซในน้ำอัดลมมันคงจะแน่นไปนิด...ประกอบกับความรืนของขวดเจ้ากรรม..
และด้วยความโง่ของผม..
ไปหมุนเกรียวฝาขวดผิด...
ฝามันยิ่งแน่นเข้าไปใหญ่.
จะทำไงได้..
ก็เล่นหมุนไปสุดแรง..
กะว่าจะดื่มให้หน่ำใจ...แม้ง..ดันเปิดไม่ได้...
อารมณ์เสียสุดๆ..
ผมเดินเข้าครัว..แล้วหาผ้ามาจับขวดและฝา..หวังว่าครั้งนี้จะได้ผล..
ผมนึกในใจ...แต่เสียงมันดันรอดจากปาก "กูจะแดกมึงให้ได้..เดี๋ยวเจอกันในลำคอ.."
ผมก็หมุนจนฝืนเกรียวฝาขวดออกมาได้...
แต่ความกระทบกระเทือนเล็กๆ น้อยๆ...ถึงปานกลาง..
ผมเลยได้ของแถมคือ แรงอัดจากก๊าซและน้ำลม...กระฉุด...เต็มเสื้อ...
นึกแล้วมันเจ็บใจกับความโง่ไม่หาย..
เสื้อเลอะไปด้วยน้ำอัดลม..
แต่ก็ดีที่ได้ดื่ม..
พอผมทำความสะอาดพื้นเสร็จ เช็ดฝาและขวด..เก็บส่วนที่เหลือใส่ตู้เย็น...
เกิดความคิดวูบวาบทางปัญญาอันน้อยนิด...สะกิดต้อมไร้ทอ..หลั่งสารเคมีออกมาทั่วร่างกาย..
แล้วส่งไปกระตุ้นยังโซนประสาทอันอ่อนนิ่มของผม..
ไอ้เจ้าฝาขวด...กูดันหมุนผิดทางมนุษย์ มะนาและดัน....
ดวงตาเกิดเห็นธรรม..ธรรมชาติ...คือความธรรมดาของฝาขวดและเกรียว...
ที่ผมไม่เหลียวคิด..ว่าฝาขวดส่วนใหญ่...เขาทำไว้ให้หมุนขวา...
ก็เพราะคนปกติ ถนัดขวามากกว่าซ้าย....
การสร้างผลิตภัณฑ์อันเป็นสากลจึงต้องเอาใจคนส่วนใหญ่ของโลก...
แล้วทำไมไม่ทำให้หมุนซ้ายเปิดออกได้บ้าง..วะ
อันที่จริงก็คงมีแหละ แต่ผมไม่เคยรู้เท่านั้นเอง..

แต่ยังดีที่ทำให้ผมคิดได้ว่าการจะเปิดหรือปิดอะไรสักอย่าง..
เราก็ทำตามๆ กันและเอาความคิดขอคนส่วนใหญ่ทำตามๆ กัน แล้วเดินตามกันตลอด...
แต่หากมีคนที่คิดจะแวกแนว...เหมือนการหมุนฝาขวดผิดทาง...
เขาย่อมต้องจอกับความติดขัด...เพราะคนส่วนใหญ่เขาไม่ทำกัน..
แต่อุปสรรคทุกอย่างน่าจะนำมาให้ได้รู้ได้เห็น...ได้คิดในสิ่งที่เราเผชิญกับมัน.
แล้วเรียนรู้ที่จะแก้ปัญหาไปพร้อมกับอุปสรรค...

อันที่จริงแล้วถ้าอุปสรรคไม่มีในวันนี้กับการดื่มน้ำอัดลมแค่อึกเดียว..
ผมคงไม่รู้ความรู้อันน้อยนิดที่ต้องเผชิญกับปัญหาอันน้อยนิด...
แค่ได้แง่คิดจากการเปิดฝาน้ำลม..
กลับทำให้พบกับการพัฒนาสติปัญญาเล็กๆ น้อยๆ ในการแก้ปัญหา..แค่ฝาขวด..
ฝาขวดจึงช่วยให้ผมได้คิด...
ว่าชีวิตนั้นมันต้องเรียนรู้....เหมือนกันเพลงดังในความทรงจำของผม...
ที่เนื้อหาดีมากๆ "คือ อยู่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน เติมความคิดสติเราให้ดี"....
ประโยคเล็กๆ น้อยๆ แต่แฝงไปด้วยพลังของเพลงนี้ผมชอบจริงๆ....
ที่จริงแล้วทุกอย่างก็อยู่ที่คิดเท่านั้นเอง...
เรียนรู้กันต่อไป....เปิดขวด....กันต่อไป
ก็เท่านี้เอง..มุนษย์โลก

เพลงลูกทุ่งกับยุคสมัย

เมื่อเพลงลูกทุ่งเปลี่ยนไป......

ยุคสมัยก็เปลี่ยนตามกระแสนิยม....
เป็นธรรมดาครับ....
ผมว่าการพัฒนามีทั้งดีและไม่ดีในตัวเอง....
เห็นได้จากผลงานเพลงลูกทุ่งทุกวัน.....
เปลี่ยนไปเยอะ...ว่าก็ว่า...เพลงลูกทุ่งเดี๋ยวนี้ผสมความเป็นสากลเข้าไปมาก.....
โดยเฉพาะเพลงเดี๋ยวนี้เน้นความมันส์...ไว้ก่อน....
ทำให้เกือบจะเป็นสตริงไปซะมากขึ้น.....
แต่ก็ยังดีที่มีเพลงบางส่วนยังคงคุณค่าความเป็นลูกทุ่งไว้บาง....
ทำให้ลูกทุ่งไม่เปลี่ยนไปทั้งหมด.......
ซึ่งยุคสมัยนี้ เพลงส่วนใหญ่ตอบโจทย์....
สาวโรงงาน หนุ่มผู้ใช้แรงงาน หรือพนักงานในโรงงานเป็นส่วนใหญ่....
ทำให้เพลงลูกทุ่งมีแต่เพลงรักๆ เลิกๆ.....
ก็ดี สนุกไปอีกแบบ.......เพราะยังคงความเป็นลูกทุ่งอยู่เยอะ...

ซึ่งไม่น่าห่วงเท่ากับเพลงลูกทุ่งสายเลือดใหม่
สิ่งที่น่าคิด....ว่าวันข้างหน้าลูกทุ่งอาจปรับทิศทางกลายเป็นแนวเพลงใหม่ไปด้วยปริยาย....
คิดแล้วก็เสียวใจไม่หาย.....
กลัวมันจะมาเร็วเกินคาด......

การเข้ายุคเข้าสมัย....
ทำให้กลิ่นไอของความเป็นลูกทุ่งเริ่มหายไปทีละเล็กละน้อย....
สิ่งที่ผมอยากเห็นที่สุด คือ...อยากให้เพลงลูกทุ่ง..คงความเป็นลูกทุ่งเอาไว้บ้าง.....

รักเพลงลูกทุ่ง...แต่ไม่ยากยุ่งกับใคร.....

ใครถูก...ใครผิด...

สโลแกนของผม....เองครับ.....
ความคิดทุกคนไม่มีถูกผิด...แล้วแต่จะคิดเอาเอง......

สวัสดีพี่น้องทุกท่าน.........

ช่วงนี้ขอเขียนให้มันส์มือ...หลังจากหายไปนาน....
เนื่องด้วยภารกิจหาเลี้ยงชีพ........ไม่ค่อยมีเวลามาปั้น blog
ด้วยอาศัยที่ใจรักงานเขียนออนไลน์...สไตล์บ้าบอ..ของผม....
ผมไม่ทิ้ง blog ให้ร้างแน่ครับ..หุหุ...
ใครชอบงานเขียน...แบบของผม...หรือเผอิญหลงทางมา....ก็หาความสำราญได้ครับ....

ว่าไปแล้วยุคนี้ได้ยินบ่อยจัง.....
ใครถูกใครผิด....
ถามกันไป...ก็ไร้ประโยชน์....
นานจิตตัง...หาตังค์ดีกว่า.....
ไม่ยุ่งไม่เกี่ยว...แต่ขอเขียนให้เสียวเล่นๆ....

คำว่าถูกใจ...แต่ไม่ถูกต้อง.....
คำว่าถูกต้อง...แต่ไม่ถูกใจ....
สองประโยคนี้...มนุษย์เดินดินอย่างเราเจอเป็นประจำ.....
นั่นแหละครับ...คำว่า ถูกกับผิดมันจึงใกล้กันนิดเดียว...
บางอย่างผมมองว่าถูก....(ถูกใจ...แต่ไม่ถูกต้อง).....
แต่บางอย่างถูกต้อง...(แต่ไม่โดนใจ)....
ผมไม่รู้จะเลือกแบบไหนหลอกครับ...
แต่ที่แน่ๆ....

ความถูกใจ...กับความถูกต้อง.....
มันก็อยู่กับมุมมอง......
คนในสังคม...ล้วนแล้วแต่มีความคิดเป็นของตนเอง....
ทุกคนจึงเดินตามกันได้ยาก....
จะจูงให้เดินก็เกินไปหน่อย....เพราะทุกคนเดินเป็นแล้ว....
ต่างคนจึงต่างมีทางเดินและจุดมุ่งหมายของตนเอง....
จะถูกจะผิด..ก็ต้องคิดเอาเอง......
ยิ่งนับวันความเป็นอยู่ของเรา...เริ่มออกห่างกัน....
คนบ้านใกล้กันไม่รู้จักกันมีเยอะแยะ.....
การทะเลาะกันของคนบ้านเรียงเคียงกันก็มีให้เห็นกันบ่อยๆ....
เรื่องหมาบ้างละ...เรื่องขี้ๆ (ขี้หมา) บ้างละ.....
มองไปแล้วก็แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ...
เป็นเรื่องกันมาแล้ว....
จอดรถขว้างหน้าบ้านกันยิ่งแล้วใหญ่.....
ถึงกับเป็นฟื้นเป็นไฟ....
ที่จริงแล้วไม่มีหลอกถูกกับผิด...เพราะมันชิดกันแค่ปลายก้อย.....
หากย้อนแบ่งใจให้กัน...
คนเลี้ยงสัตว์ก็ทำความสะอาดอุจาระสัตว์เลี้ยงตน......ไม่ก่อความรบกวนให้เพื่อนบ้าน...
เพื่อนบ้านก็มีน้ำใจต่อกันเล็กน้อยๆ ก็ยอมกันบ้าง...เอาใจเขาใส่ใจเรา....
อยู่กันแบบญาติพี่น้อง...ทุกคนก็สบายใจ.....
ถูกผิดจึงเป็นเรื่องรองๆ เท่านั้น.....
ก็เรามันคนบ้านใกล้กัน...อยู่ด้วยกันก็ต้องรู้ผ่อนหนักผ่อนเบา....
เราอยู่ด้วยกันอย่างสุขสันต์ได้....
หากจะตัดสินกันที่ผิดถูก...คนบ้านใกล้....คงต้องไกลจากความเป็นมิตร...ละครับ
การตัดสินที่ถูกและผิดจึงไม่ใช่หนทางที่สร้างสรรค์เสมอไป.....

มองต่างมุม....ทุกอย่างย่อมแก้ได้

บ้านนอก..หายไป

วันเวลาผ่านมาแล้วก็ผ่านไป....
คิดแล้วก็อดใจหายไม่ได้......
ผมว่ายิ่งโลกเปลี่ยนแปลงไปทุกขนาดเท่าไร....
ผมก็รู้สึกว่าโลกมันหมุนเร็วซะเหลือเกิน........
โดยเฉพาะแต่ก่อนนี้บ้านนอกคอกนาอย่างหมู่บ้านผม.....
จะว่าไปแล้วก็ไม่ไกลจากตัวเมือง....ประจำจังหวัดสักเท่าไหร่....
แต่สมัยนั้นโคตรกันดาร...เหมือนมันไกลจริงๆ.....
สำหรับผม...ความกันดาร...นั่่นแหละที่ทำให้ในวัยเวลานั้น....
มีความสุขมากๆ......
โดยเฉพาะหมู่บ้านสุดคลาสสิก...อย่างหมู่บ้านที่ผมรัก....
คือบ้านเกิดผมเอง....เราอยู่กันแบบเรียบๆ ง่ายๆ...
อยากกินอะไรก็หาตามท้องไร่ท้องนา....ชื่อหาตามตลาดแบบถูกๆ
หรือไม่งั้นก็ได้หยิบยืนจากญาติพี่น้องของพ่อและแม่.....
เวลานั้น....ผมยังละอ่อน...มากถึงมากที่สุด..
ที่หมู่บ้าน....คนส่วนใหญ่ยังไม่ทำไร่......ทำแต่นาข้าว.....หมดฤดูทำนา....
ก็หันไปเอาดีกับการปลูกถั่ว...หมดถั่ว...ก็ปลูกหอม.....หมุเนเวียนไปเรื่อยๆ....
พ่อแม่ของผมก็เหมือนชาวบ้านทั่วไป....
คืออาชีพหลักทำนา.....อาชีพเสริมช่างเสริมหล่อ เสริมสวย....
การลงแขก...คนภาคเหนือบ้านเราเรียกว่า "เอาวัน"...
หรือก็คือ....ไปทำงานแลกแรงงานกันนั้นแหละครับ....
ผมกับพี่ก็มักจะถูกบ่อยไว้กับยายเลี้ยง...ไม่งั้นก็คุณทวด....เสมอๆ....
พอโตขึ้นมากอีกนิด...
ก็ติดสอยห้อยตามไปดูเขาทำนา....บนเนินที่พักของพวกผู้ใหญ่....
ดูเขาเกี่ยวข้าวกันสุดลูกหูลูกตา......
ย้อนนึกถึงที่ไร...ก็อดที่จะประทับใจกับความทรงจำไม่หาย.....
พอเริ่มนานวันเข้าความเปลี่ยนแปลงของยุคทุนนิยมเริ่มเข้ามาในหมู่บ้าน..ชุมชนของเรา....
การพัฒนาระบบเกษตรเริ่มเปลี่ยนแปลงไป.....
การเกษตรแบบพืชไไร่พืชสวนเริ่มมีบทบาทมากขึ้น......
ทุกคนเริ่มหนีห่างจากการทำนา....
อาชีพกระดูกสันหลังของชาติ....
เริ่มหายไปจากชุมชน........
ระบบสินเชื่อ...ก็เริ่มสร้างความร่ำรวยให้กับคนในหมู่บ้าน...
หลายคนกู้หนี้ยืมสิน....เพื่อสร้างฐานะของครอบครัวตนเอง....
ประเพณีลงแขกเริ่มหายไปจากหมู่บ้านทีละน้อย..โดยไม่รู้ตัว....
กาลเวลาเปลี่ยนไป...เทคโนโลยีเริ่มมีบทบาทมากขึ้น....
วิทยุเริ่มหมดความสำคัญเพราะได้ยินแต่เสียงไม่เห็นหน้า.....
สังคมขาเม้าส์ตาามใต้ถุนก็หายไป......
เข้าสู่ยุคโทรทัศน์ขาว ดำ....กระจายในหมู่บ้าน...
แรกๆ ก็เครื่อง สองเครื่อง.....ต่อชุมชน
ในที่สุดทุกคนก็มีโทรทัศน์เป็นของตนเอง......
การไปมาหาสู่ของคนบ้านเราก็เปลี่ยนไป.....
ต่างคนต่างเอาเวลาส่วนใหญ่อยู่กับครอบครัวตรงหน้าจอ....
นี้คือยุคขาว ดำแห่งเทคโนโลยีที่ทุกคนปราถนา......
เราเริ่มติดตามข่าวสารบ้านเมือง...
ตามทันคนกรุงกับเขาแล้ว....ฮ่าๆๆ.....
แต่มีสิ่งที่หายไปจาก...ทุกคนทีละน้อย...ทีละนิด.....
คือ...ความห่างเหิน....เข้ามาแทนความใกล้ชิด....
....ความอบอุ่นของคนในชุมชน...ของคนในหมู่บ้าน.....เริ่มหมดไป....
เริ่มแนวคิดใหม่...หัวใจประชาธิป.....
กำลังบานกลางท้องนา.....
การแกร่งแย้งแข่งขันเริ่มขึ้น....
การเปรียบเทียบซึ่งกันและกัน.....
เราก็เริ่มออกห่างจากกันทุกวัน...ทุกวัน.....
ในที่สุดบ้านนอกของฉันก็หายไป.....
เหลือไว้แต่ชนบทพัฒนาแล้ว.....
เย้...พัฒนาแล้ว...เย้..พัฒนาแล้ว.....
น้ำตาก็ไหลทีละเล็กทีน้อย......
ไม่ได้ไหลเพราะเสียดายความกันดาร...
ไม่ได้ไหลเพราะเทคโนโลยีความเจริญเข้ามาแทนที่...
แต่ไหลเพราะเราห่างกันซะแล้วครับ...
เราต่างคนต่างอยู่ไม่ต่างจากคนกรุง.....
บ้านนอกผมหายไป....
.....แล้วใครจะตามชีวิตบ้านนอกคืนมาบ้าง......?.

การเขียนสร้างอารมณ์

การเขียนสร้างอารมณ์ร่วม...

ทำให้งานเขียนไม่หยาบกระด้าง...สื่อสารกับผู้อ่านได้อย่างมีรสชาติ...
สร้างความรู้สึก อารมณ์ร่วมได้ดี....

การเขียนเช่นนี้จึงมีให้เห็นในนิยาย...เรื่องสั้น.....
และอื่นๆ ตามเคย......

การเขียนสร้างอารมณ์บนโลกออนไลน์เห็นมีมากมาย...
โดยเฉพาะ...บทความเรื่องราวประสบการณ์....
ที่นำมาถ่ายทอดให้รู้สึก....
ทำให้ผู้อ่านติดใจ.....มีมากจริง....
ทั้งเรื่องที่เป็นแนวชีวิต.....แนวอารมณ์เศร้า...สนุก.....อารมณ์อื่นๆ...
นอกเหนือไปจากที่ผมเขียนอีกมากมาย...
โดยเฉพาะงานเขียนแบบอารมณ์เสียว....คนอ่านชอบกันมาก....


เช่น....
ผมลูบไล้ โลมเล้า และใช้ลีลา.........
แบบมีลวดลาย.......

คำเหล่านี้เป็นกริยาทางทางแบบหนึ่งของมนุษย์...
มนุษย์ธรรมดาล้วนแล้วแต่ชอบกันเป็นส่วนใหญ่ในเรื่องอย่างว่า...
อันที่จริงแล้วไม่ผิดหลอก..เพราะมันคือธรรมชาติของมนุษย์...
งานเขียนสร้างอารมณ์ร่วมมีหลายแบบไม่เฉพาะเท่าที่เห็น....
แล้วแต่จะใช้ประโยชน์ในงานเขียน.....ครับ

การเขียนเชิงเปรียบเทียบ

การเขียนเชิงเปรียบเทียบ...

เป็นอีกรูปแบบของการเขียนที่ช่วยให้ผู้อ่านจินตนาการ...ได้
โดยเฉพาะผู้อ่านที่ไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องนั้นโดยตรง...
การเขียนเชิงเปรียบเทียบจึงสร้างความเข้าใจ..ให้ผู้อ่านได้ง่ายขึ้น....

แต่การเขียนเปรียบเทียบ....ยังสามารถใช้ได้ในหลายลักษณะตามต้องการ
เช่นการสื่ออารมณ์....การสร้างความรู้สึก...และอื่นๆ คิดไม่ออก!
การเขียนแบบเทียบในลักษณะนิสัยก็อย่าง เช่น

คุณป้าคนนี้เค็มยังกับทะเล.........
อันที่จริงแล้วเป็นการเปรียบเทียบเชิงลักษณะนิสัยที่มีความตระหนี่.....
แต่ถ้าผู้อ่านไม่มีประสบการณ์ก็งงละสิ.....มันเค็มอย่างไงวะ.....
นี้ก็ทำให้ผู้อ่านที่ไม่มีประสบการณ์เรื่องการเปรียบเทียบแบบนี้ไม่เข้าใจได้....

อีกตัวอย่าง....
สมคิดเธอดูเหมือนหมูขึ้นทุกวันแล้วนะเนี่ย...ลดน้ำหนักบ้างซิ....

การเขียนเปรียบเทียบเช่นนี้ก็เห็นภาพเลย...
ว่าสมคิดมีรูปร่างอ้วน....คล้ายหมู....ผู้อ่านก็จินตนาการตามได้และรุู้สึกร่วมไปกับบทความของเรา....

การเขียนเปรียบเทียบเป็นอีกวิธีหนึ่งของการเขียนให้เห็นภาพ....สร้างจินตนาการได้ดี..
ลองดูนะครับ

การเขียนบรรยาย

การเขียนแบบบรรยาย


เป็นอีกรูปแบบหนึ่งของการเขียนที่คนเขียน blog ส่วนใหญ่สามารถนำไป
ปรับใช้ในการเขียน blog ตามรูปแบบของตน...
ที่จริงแล้วการบรรยายด้วยภาษาเขียนมีข้อจำกัดหลายด้าน...
ไม่สามารถพรรณาได้ทุกอริยาบถได้......

แต่ก็สามารถทำให้ผู้อ่านจินตนาเองตามความคิดของตน.....

ยกตัวอย่าง....
ในงานเขียนเชิงวิชาการ...การบรรยายความรู้ด้วยภาษาเขียน....
เรื่องต้นสมุนไพร อะไรสักอย่าง....

เขาก็จะเริ่มด้วย.....
ลักษณะ....เช่น
ต้นกล้วย มีลำต้นอวบน้ำ.... มีขนาดสูง?......... มีใบ?..........
มีกาบ?........ มีผลเป็น?........ มีสี?......

เท่านี้เราก็จินตนาการตามเนื้อหาได้......
การเขียนเชิงบรรยายจึงเป็นรูปแบบหนึ่งของงานเขียนที่สร้างความรู้...
สร้างจินตนาการร่วมระหว่างผู้อ่านกับผู้เขียนให้เข้าใจตรงกัน....
ส่วนใครจะเขียนได้ดีหรือไม่นั้น...ก็ขึ้นอยู่กับการฝึกฝน....
และการวิเคราะห์จุดอ่อนของตนเอง....เป็น

แต่ที่สำคัญอีกอย่าง...ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิด...การฝึกเท่านั้น...ที่ช่วยพัฒนาความเก่ง..ได้

การเปลี่ยน

การเปลี่ยนแปลงเป็นสิ่งที่หลายคน...ตกอกตกใจและกลัว....
เกิดความรู้สึกไม่มั่นคง....
เมื่อมีพูดถึงคำว่า "เปลี่ยน" ส่งผลให้คนที่มีส่วนเกี่ยวกับข้องกับเรื่องนั้นๆ ต่างหวั่นไหว....
กลัวการเปลี่ยนแปลงเป็นที่สุด....
อันที่จริงการเปลี่ยนในแง่หนึ่งคือการทำให้ดีขึ้น...
ถ้าไม่ดีคงไม่เปลี่ยน...

การพัฒนาในโลกใบนี้มีหลายแง่หลายมุม.....ให้คิดหนัก....
การเดินทางของความเปลี่ยนแปลงในแบบรวดเร็วย่อมส่งผลกระทบต่อจิตใจ...
ฉะนั้นการเปลี่ยนอะไรแบบกระทันหันจึงสร้างความตกใจและความไม่ชอบให้คนส่วนหนึ่ง....
การเปลี่ยนแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว...เปลี่ยนที่ละขั้นเป็นอีกหนทางหนึ่งของการเปลี่ยน....

การเดินทางความความเปลี่ยนแปลงจึงจะทำให้คนส่วนใหญ่ย่อมรับได้....
การใช้เวลาในการเปลี่ยนแปลงนับว่าทางเลือกที่ดี...
ไม่สร้างความลำบากใจให้กับใครหลายคน...
การอดทนและรอคอย....ก็เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลง


เปลี่ยนแปลงในมุมของตนเองได้...จึงผู้อื่นให้เดิมตาม

กลางสายธาร

กาลเวลาผันเปลี่ยนตามธรรมชาติ....

ความเป็นมุษย์นักคิดของคนยุคใหม่ต่างต้องการเอาชนะ.....
ความเป็นธรรมชาติ...เริ่มตั้งแต่เราอยากครองโลกไว้แต่เพียงผู้เดียว....
แเดรัจฉานหน้าไหนอย่าได้คิดแข่ง.....
ด้วยเหตุนี้มนุษย์หรือคน.....ผู้สนใจเอาชนะธรรมชาติ....
ใช้เวลาหลายร้อยปี...หาวิธีเอาชนะโลกใบนี้เพื่อกุมชะตาชีวิตของมนุษย์เอง...
และจัดสรรทรัพยากรอย่างที่ตนต้องการ....
ยุคใหม่ของการเปลี่ยนแปลงโลกในโฉมหน้าใหม่ เริ่มขึ้นเมื่อเราอยากเข้าใจสิ่งต่าง ๆ รอบตัวเรา...
ยุคปรัชญาจึงเริ่มลดบทบาทลง เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่คือวิทยาศาสตร์เข้ามาแทนที่....
การคิดค้นและค้นคว้าของเหล่ามนุษย์ผู้พิชิตความยิ่งใหญ่และมีอำนาจใดๆ เหนือธรรมชาติ....
การเดินทางกลางกระแสสายธารเพื่อเอาชนะทุกสิ่ง.......
มีส่วนกระตุ้นให้มนุษย์คิดครอบครองดาวน้อยใหญ่ที่อยู่ในระบบสุริยจักวาล......
สายธารแห่งความรู้ของเหล่านักพิชิตโลกเริ่มจัดการกับธรรมชาติที่ไร้พิษสง....
กำหนดธรรมชาติจากการกำหนดอาณาบริเวณแห่งนี้เป็นของข้า......
ลงหลักปักฐาน.....สร้างความมั่นคงถาวรให้กับมวลมนุษย์สร้างอาคารบ้านเรือนเพื่อพิชิตอำนาจแห่งลม....
ในที่สุดมนุษย์จึงคิดว่าตนชนะ...เริ่มรุก..เพื่อพิชิตอำนาจแห่งน้ำด้วยการขวางทางธารไหลให้กลายเป็นแห่งเก็บกักน้ำขัง...เพื่อจัดสรรความอุดมสมบูรณ์......
เมื่อเราควบคุมได้ 2 อำนาจใหญ่แห่งธรรมชาติ......คือ ลม และน้ำ
จึงคิดพิชิตป่าอันเป็นที่อยู่อาศัยของสรรพสัตว์ทั้งหลายให้กลายเป็นผู้ไร้หลักแหล่ง.....
การเกษตรกรยุคอุตสาหกรรมจึงเริ่มครอบงำอำนาจแห่งดิน...ในที่สุดมนุษย์ก็ชนะ....รุกป่าแล้วครอบงำดินเกือบครึ่งโลกเป็นที่อยู่อาศัยป่าคอนกรีต.....และระบบอุสาหรกรรม
ธรรมชาติผู้แพ้หรือนี่......ในที่การต่อสู้เพื่อควบคุมธรรมชาติทั้งหมดของมนุษย์จึงเกือบเต็มรูปแบบ....
แร่ธาตุในดิน...น้ำมันที่ฝังใต้พิภพหลายล้านปีถึงจุดจบ....
ที่สยบลงใต้พื้นเท้าของมนุษย์.....
มนุษย์ผู้ชนะเหนือกาลเวลา....ถึงเวลาพิชิตโลกนี้ให้สมบููรณ์แบบซะที....ฮ่าๆๆๆๆ
เมื่อเราคิดว่าชนะ...ความชนะคือความพ่ายแพ้.....
การพ่ายแพ้ของมวลมนุษย์กำลังเริ่มขึ้น
แล้วการเปลี่ยนแปลงกลางกระแสธารา...ของเหล่าลูกหลานผู้ปลูกอุดมการณ์ครอบครองโลก....
กำลังตระหนักถึงการเอาคืนของธรรมชาติ....ได้เริ่มขึ้นนะบัดนี้.......
หวังเพียงว่าธรรมชาติที่ผมพึงพอจะเมตตาเด็กตาดำๆ......
อย่าได้พิฆาตให้จบสิ้นทั้งแผ่นดิน.....
กลางสายธารแห่งนี้จึงมีเพียงความเชี่ยวของสายน้ำที่ทำให้มนุษย์รู้สึกเสียว.....
บนความเสียวกลางสายธาร

รูปแบบงานเขียนกับการเขียน blog

สวัสดีครับพี่น้อง....ทุกท่านที่แวะเวียนมาอ่าน blog แห่งนี้

เอาละครับเข้าเรื่องกันเลย.....
พอดีผมไปเจอหนังสือเรื่องการเขียน.....
เลยซื้อมาอ่าน.....ภึงแม่ว่ามันจะเก่าไปสักนิ...แต่ก็ถือว่า ok อยู่.....
เนื้อหาในนั้นก็กล่าวถึงเรื่องทัว ๆ ไปเกี่ยวกับงานเขียน....
ว่างานเขียนแต่ละแบบเป็นอย่างไงบ้าง....
อ่านไปเรื่อยๆ ก็เพลินดีครับ....
มาถึงตอนสำคัญเขาพูดถึงเรื่องงานเขียนเรื่องสั้น....
ซึ่้งน่าสนใจเลยทีเดียว...ผมถึงกับหยุดนิ่งไปพักใหญ่.....
จิตมันลอยไปตามจินตนาการ.....
ว่าไปแล่วก็น่าคิด...เขาว่างานเขียนเรื่องสั้นเป็นงานที่สนุกและท้าทายจินตนาการได้ดี....
ส่วนตัวผมเองก็เขียนเรื่องราวไปเรื่อยตามประสาของตน....
ที่อยากเขียนอะไรก้เขียนไป.....
แต่พอมานึกถึงบทความที่อ่านในหนังสือเล่มเก่าๆ เล่มนั้น....
ก็น่าคิด....อยากลองเขียนเหมือนกันเรื่องสั้น....
แต่อย่างว่า...ไม่เคยเขียนกับเขาสักที.....
งั้นผมก็เลยเพิ่มสีสันใน blog เพื่อฉลองครบรอบการเขียน blog มาสี่ปี...
จัดเรื่องสั้นมาให้พี่น้องได้อ่านและวิจารณ์งานเขียนของผมสักหน่อย....
ตลอดจนอยากแชร์ความรู้ที่ๆได้อ่านมาแล้วนำมาปฏิบัติไปพร้อมกับพี่น้องที่อยากเขียนเรื่องสั้น...
บนหน้า blog ของตนเอง....

ขอเสริมอีกนิด....
เขามางานเขียนจะสำเร็จได้.....
ก้ดเวยความพยายามความฝึกฝน...
ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิด...ฝึกประสบการณ์....ให้มาก....
เขียนเรื่องที่เราถนัดก่อน...แล้วจึงค่อยๆ ไปเรื่องที่ยากขึ้น....

และงานเขียนเรื่องสั้นยังมีหลากสไตล์อีดด้วย....
ฉะนั้นใครอยากเขียนเรื่องสั้นมาเรียนรู้ไปพร้อมกับผมได้ที่นี้นะครับ