วันเวลาผ่านมาแล้วก็ผ่านไป....
คิดแล้วก็อดใจหายไม่ได้......
ผมว่ายิ่งโลกเปลี่ยนแปลงไปทุกขนาดเท่าไร....
ผมก็รู้สึกว่าโลกมันหมุนเร็วซะเหลือเกิน........
โดยเฉพาะแต่ก่อนนี้บ้านนอกคอกนาอย่างหมู่บ้านผม.....
จะว่าไปแล้วก็ไม่ไกลจากตัวเมือง....ประจำจังหวัดสักเท่าไหร่....
แต่สมัยนั้นโคตรกันดาร...เหมือนมันไกลจริงๆ.....
สำหรับผม...ความกันดาร...นั่่นแหละที่ทำให้ในวัยเวลานั้น....
มีความสุขมากๆ......
โดยเฉพาะหมู่บ้านสุดคลาสสิก...อย่างหมู่บ้านที่ผมรัก....
คือบ้านเกิดผมเอง....เราอยู่กันแบบเรียบๆ ง่ายๆ...
อยากกินอะไรก็หาตามท้องไร่ท้องนา....ชื่อหาตามตลาดแบบถูกๆ
หรือไม่งั้นก็ได้หยิบยืนจากญาติพี่น้องของพ่อและแม่.....
เวลานั้น....ผมยังละอ่อน...มากถึงมากที่สุด..
ที่หมู่บ้าน....คนส่วนใหญ่ยังไม่ทำไร่......ทำแต่นาข้าว.....หมดฤดูทำนา....
ก็หันไปเอาดีกับการปลูกถั่ว...หมดถั่ว...ก็ปลูกหอม.....หมุเนเวียนไปเรื่อยๆ....
พ่อแม่ของผมก็เหมือนชาวบ้านทั่วไป....
คืออาชีพหลักทำนา.....อาชีพเสริมช่างเสริมหล่อ เสริมสวย....
การลงแขก...คนภาคเหนือบ้านเราเรียกว่า "เอาวัน"...
หรือก็คือ....ไปทำงานแลกแรงงานกันนั้นแหละครับ....
ผมกับพี่ก็มักจะถูกบ่อยไว้กับยายเลี้ยง...ไม่งั้นก็คุณทวด....เสมอๆ....
พอโตขึ้นมากอีกนิด...
ก็ติดสอยห้อยตามไปดูเขาทำนา....บนเนินที่พักของพวกผู้ใหญ่....
ดูเขาเกี่ยวข้าวกันสุดลูกหูลูกตา......
ย้อนนึกถึงที่ไร...ก็อดที่จะประทับใจกับความทรงจำไม่หาย.....
พอเริ่มนานวันเข้าความเปลี่ยนแปลงของยุคทุนนิยมเริ่มเข้ามาในหมู่บ้าน..ชุมชนของเรา....
การพัฒนาระบบเกษตรเริ่มเปลี่ยนแปลงไป.....
การเกษตรแบบพืชไไร่พืชสวนเริ่มมีบทบาทมากขึ้น......
ทุกคนเริ่มหนีห่างจากการทำนา....
อาชีพกระดูกสันหลังของชาติ....
เริ่มหายไปจากชุมชน........
ระบบสินเชื่อ...ก็เริ่มสร้างความร่ำรวยให้กับคนในหมู่บ้าน...
หลายคนกู้หนี้ยืมสิน....เพื่อสร้างฐานะของครอบครัวตนเอง....
ประเพณีลงแขกเริ่มหายไปจากหมู่บ้านทีละน้อย..โดยไม่รู้ตัว....
กาลเวลาเปลี่ยนไป...เทคโนโลยีเริ่มมีบทบาทมากขึ้น....
วิทยุเริ่มหมดความสำคัญเพราะได้ยินแต่เสียงไม่เห็นหน้า.....
สังคมขาเม้าส์ตาามใต้ถุนก็หายไป......
เข้าสู่ยุคโทรทัศน์ขาว ดำ....กระจายในหมู่บ้าน...
แรกๆ ก็เครื่อง สองเครื่อง.....ต่อชุมชน
ในที่สุดทุกคนก็มีโทรทัศน์เป็นของตนเอง......
การไปมาหาสู่ของคนบ้านเราก็เปลี่ยนไป.....
ต่างคนต่างเอาเวลาส่วนใหญ่อยู่กับครอบครัวตรงหน้าจอ....
นี้คือยุคขาว ดำแห่งเทคโนโลยีที่ทุกคนปราถนา......
เราเริ่มติดตามข่าวสารบ้านเมือง...
ตามทันคนกรุงกับเขาแล้ว....ฮ่าๆๆ.....
แต่มีสิ่งที่หายไปจาก...ทุกคนทีละน้อย...ทีละนิด.....
คือ...ความห่างเหิน....เข้ามาแทนความใกล้ชิด....
....ความอบอุ่นของคนในชุมชน...ของคนในหมู่บ้าน.....เริ่มหมดไป....
เริ่มแนวคิดใหม่...หัวใจประชาธิป.....
กำลังบานกลางท้องนา.....
การแกร่งแย้งแข่งขันเริ่มขึ้น....
การเปรียบเทียบซึ่งกันและกัน.....
เราก็เริ่มออกห่างจากกันทุกวัน...ทุกวัน.....
ในที่สุดบ้านนอกของฉันก็หายไป.....
เหลือไว้แต่ชนบทพัฒนาแล้ว.....
เย้...พัฒนาแล้ว...เย้..พัฒนาแล้ว.....
น้ำตาก็ไหลทีละเล็กทีน้อย......
ไม่ได้ไหลเพราะเสียดายความกันดาร...
ไม่ได้ไหลเพราะเทคโนโลยีความเจริญเข้ามาแทนที่...
แต่ไหลเพราะเราห่างกันซะแล้วครับ...
เราต่างคนต่างอยู่ไม่ต่างจากคนกรุง.....
บ้านนอกผมหายไป....
.....แล้วใครจะตามชีวิตบ้านนอกคืนมาบ้าง......?.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น